Miłość według mnie

Jest różnica między miłością szczerą, prawdziwą i po prostu miłością.
Kiedy oglądając kabaret napotkałam się na porównanie prawdziwego patrioty z patriotą, które w pewnym sensie oddaje to co chcę przekazać.
  Prawdziwy patriota to taki z krwi i kości, który będzie walczył za Ojczyznę do upadłego. Natomiast patriota, po prostu bez żadnych przydomków, to zdrajca.
  Trochę to zabawne, ale w czym rzecz?
Z miłością może być tak samo. Albo jest prawdziwa, jak ziemia po której stąpamy, jak powietrze którym oddychamy, albo jej nie ma.
   Mówienie komuś 'kocham cię' wbrew sobie nie jest czymś dobrym. Nie można oszukać serca.
   Wiem, że dla niektórych moja gadka może być ckliwym wyobrażeniem idealnej miłości nastolatki, która naoglądała się romansideł. 
No cóż, przykro mi.
Może tak właśnie jest. Ale może to dobrze. Jestem realistką, ale czasem warto dać się ponieść wyobraźni.
  Nie wiem co więcej mogłabym dodać, więc poprzestańmy na tym.

Wiecie co jest dziwne?

... To, że wystarcz zaledwie kilka miesięcy, aby człowiek stał się kimś zupełnie innym. Wybaczcie, trochę przedobrzyłam. Opowiem w skrócie o moim przypadku, może nie aż tak drastycznym.

Odkąd rozpoczęłam swoją edukację szkolną (rok 2006, pamiętacie te czasy?)  NIENAWIDZIŁAM wprost czytać. Wszystkie lektury, a także uczenie się z podręczników były dla mnie bolesną karą. I taki stan rzeczy trwał przez 4/5 lat. Dopóki nie poznałam przypadkiem, sama nawet nie pamiętam jak, magicznej "fantastyki" (zaraz dowiecie się, skąd ten cudzysłów). Moją pierwszą z własnej woli przeczytaną książką, a nawet całą serią, były "utwory" autorstwa Beccy Fitzpatrick, znana seria "Szeptem". Z fantastyką ma to tyle wspólnego, co ja z naukami ścisłymi, ale cóż poradzić? Zawsze można uznać to jako mój wstęp do romansów, które, jak to na kobietę przystało wprost uwielbiam. 
 To była moja pierwsza zmiana.
 Kolejne odmienności zaczęły się na przełomie gimnazjum (2012-2015 - teraz policzcie sobie ile mam lat), kiedy to zaczęłam zauważyłam niedoskonałości w swoim ciele - i tak naprawdę, aż do tego roku miałam problemy z zaakceptowaniem siebie, ale to temat na osobny post. Mimo wszystko w rzeczywistości nic z tym nie robiłam. Lenistwo jest moją dominującą cechą.
Sportem zainteresowałam się jakoś w technikum i to też nie tak na poważnie. Chociaż... przez całą pierwszą klasę, prawie codziennie robiłam jakieś treningi z internetu, niestety bez skutecznie, bo... nie umiem w diety.
 Zejdźmy jednak z tak delikatnego, ostatnimi czasy, tematu i przejdźmy do teraźniejszości. 
Dokładnie 1 stycznia 2017 roku, po raz pierwszy obejrzałam anime na POWAŻNIE. I to właśnie wtedy zaczęła się moja przygoda, która trwa po dziś dzień, czyli już niemal 8 miesięcy! 
Teraz próbuję się przekonać do mang, ale ciężko mi to idzie.

Przejdźmy jednak do meritum...

 Odkąd zaczęłam interesować się CZYMŚ, nie ważne czy to książki, anime, czy inne twory zauważam jak otwieram się na nowe horyzonty. To dzięki anime, dla przykładu, jestem teraz fanką wszelkich opowiadań erotycznych z udziałem przynajmniej dwóch facetów (szczególnie OC). Ta... pomińmy lepiej moje dziwactwa.

 A wy? Czy wasze zainteresowania również miały wpływ na zmianę czegoś w waszym zachowaniu, postrzeganiu świata?

Klątwa miłości

Wiek po wieku, 
co lat kilkanaście
narodzą się dzieci -
to na nie ciężar Waszego występku padnie.
Będą się kochać miłością wielką,
lecz nie zaznają ukojenia prędko.
Gdy Anioła Miłości sobowtór powstanie,
w krok za nim i Pokoju wkrótce się stanie.
A za nimi człowieka potomek też będzie,
i cała trójca w tej klątwie po kraniec świata tkwić będzie.

 A teraz pokrótce wyjaśnię o co chodzi:

  Jeszcze przed Upadkiem, pośród Bytów niebieskich żyła młoda Anielica Miłości (cherub) o imieniu Issayah. Zakochała się ona w dwóch mężczyznach: jeden z nich był Aniołem Pokoju zwany potocznie Danielem, zaś drugi człowiekiem, bliżej z imienia nieznanym. Jak łatwo można się domyślić, obaj nie mieli pojęcia o sobie nawzajem. Lecz w jaki sposób zrodził się romans? Pokój i Miłość idą w parze. Oboje ze sobą współdziałali od czasów Stworzenia. Cóż, więc się dziwić, iż między tą dwójką zrodziło się uczucie. Podczas jednego z ich przyziemnych zadań, byli zmuszeni się rozdzielić. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby Issayah nie spotkała w czasie swojego pobytu pewnego chłopca, o ciemnych włosach i hipnotyzująco-zielonych oczach. Wbrew zasadzie, iż anioły nie powinny ukazywać się potomkom Adama i Ewy - przybrała postać młodej kobiety. Jak łatwo się domyślić, oszałamiająca uroda, którą obdarzeni byli aniołowie, zachwyciła chłopca i sprawiła, że niemal natychmiast się zakochał. Spotykali się raz na jakiś czas - ze względu na obowiązki Issayah'i. Dodatkowo cherub musiała ukrywać romans przed anielskim kochankiem. Cóż by jednak był z niego za anioł niemający wiedzy o występkach swojego pobratymca. Siedział, jednakże cicho. Powód był prosty - był pewien, że w końcu Issayah zrozumie, że tamten jest tylko człowiekiem i umrze. Miał pewność, że wybierze jego, a nie zwykłego człowieka. Jego nadzieje, okazywały się płonne, gdy romans pomiędzy tamtą dwójką kwitł w najlepsze. Oczywiście, serce anielicy było rozerwane na pół - człowiek, czy anioł? A wszystko to trwało, dopóki ku przestrodze wszystkich, nie zbliżał się znany po dziś dzień - Rozłam, zwany powszechniej Upadkiem. Wszyscy aniołowie mieli się stawić przed Sądem, na którego czele stał sam Pan Bóg oraz Lucyfer - prowodyr zdarzenia. Tuż przed tym Daniel i Issayah pokłócili się, jak łatwo można się domyślić, o chłopca z ziemi. A to był dopiero początek. Ogłoszono, że wszyscy zgromadzeni mają wybór - zostają za Bramami Niebieskimi, bądź wraz z Lucyferem będą strąceni z Nieba. Nikt nie wie ile dokładnie, stanęło bytów, po obu stronach, ale są to zbliżone liczby. Devon, Alhimera, Iluminneti czy nawet Tamacynta - oni stanęli po stronie przyszłego Szatana. Znali ich. Niegdyś przyjaciele - na ten moment, wrogowie. Nadszedł czas na cheruba. Los okazał się, jednak bardziej zaskakujący niż myślała.

 
 - A kogoż, my tu mamy? - drwiący głos Gwiazdy Porannej rozniósł się po całym Atrium — Anielica Miłości, czyżby nie aż za bardzo? 

 
Wszyscy wiedzieli, ale nikt nic nie mówił. Do tego momentu. Wtedy zrozumiała co musi zrobić. Nie może stanąć po stronie nowo tworzącej się armii Diabłów. Nie może również zostać anielicą. Aniołom nie wolno się przywiązywać, a tym bardziej do ludzi - nawet stróżą. Opadła na prawe kolano, przyłożyła zaciśniętą pięść do serca i przemówiła, tak jak robili to jej poprzednicy. 

 
- Jam jest Issayah, powstała jako cherub, który miał nieść miłość i ukojenie światu — jej głos był donośny i pewny, jak gdyby to, co mówiła miała przygotowane wcześniej — Wiem, że nie mogę zostać dłużej Twoją pomocą Panie.

 Czuła całym ciałem, jak wszyscy, którzy stanęli po stronie buntowników, wymieniają ze sobą porozumiewawcze spojrzenia.                                     

   - Ale — dodała, a wszystkie oczy zwróciły się na nią. 

Podniosła się z klęczek i skierowała wzrok w stronę grupy zdradzieckich aniołów

- Nie mogę również stanąć po stronie, która się rodzi — czuła na sobie zdziwione spojrzenia aniołów, zdrajców, wściekły wzrok Lucyfera oraz spokojną aurę, jaką emanował tylko sam Wszechmocny. 

Uniosła głowę ku górze, chcąc pokazać, że decyzja, jaką podjęła, jest pewna i niezmienna. 

 
- Możecie odebrać mi moce, mogę stracić skrzydła, ale pozwólcie mi wybrać trzecią drogę: chcę upaść i zostać na Ziemi, wśród ludzi. 

Te słowa wystarczyły, żeby Anioł Światłości, nie wstrzymał się od wściekłości. 

 
- O nie! - krzyknął, a jego głos odbił się echem, nie tylko w Niebie, ale i na Ziemi — Wiemy, jak to się skończy, to jest niezgodne - Zresztą wszyscy wiemy, po co chcesz zostać na Ziemi — jego głos, choć wciąż donośny, rozbrzmiewał już tylko w Królestwie Niebieskim. 

 
- Lucyferze! - rozniósł się dźwięk. Nie był to głos, echo chóru najpiękniejszych głosów. Wszyscy prócz zawołanego upadli chyląc czoła Najwyższemu. 

 
- Nie zgadzam się na to! - warknął Zaranny — to jest niesprawiedliwe w stosunku do innych!  

 - Rozumiem twój afekt, lecz pamiętaj, że po to było to spotkanie, aby każdy wybrał swoją drogę — rozbrzmiały dźwięki. Jak delikatne szarpnięcie strun harfy. 

 
- Chyba nie chcesz pozwolić tej anielicy, która zachowuje się jak zakochany ziemski młodziak, na stworzenie trzeciej opcji?! 

 
- W takim razie co proponujesz, Gwiazdo Poranna?

 W mgnieniu oka na twarz anioła wypłynął uśmiech. Nie był jednak miły, wręcz przyprawiał o ciarki anioły, a człowieka mógłby nim samym, nawet zabić. Issayah przeczuwając niechybną porażkę, czekała. Tak po prostu. Nie chciała ukazać lęku, jaki przejął całe jej ciało. 

 
- Skoro tak bardzo chce zostać prawie człowiekiem, niech nim będzie. Proponuję, jednak żeby nie było tak pięknie dodać trochę pikanterii — głos buntownika sprawił, że wszyscy zgromadzeni wstrzymali oddech - włącznie z Issayah'ą. 

 
- Co masz na myśli, bracie? - zapytał jeden z aniołów. Jeden z tych, którzy stanęli po jego stronie.

 
 - Coś w rodzaju — diabeł zamyślił się przez chwilę, szukając słowa, którego wymowa będzie stworzy atmosferę grozy - klątwy. 

Gdyby powietrze mogło jeszcze bardziej zgęstnieć - zrobiłoby to. Z tłumu, przed szereg wyszedł Anioł Pokoju - ten, który był związany z krnąbrną. Chociaż doskonale zdawał sobie sprawę z konsekwencji, jakie niosło za sobą wystąpienie. Zwłaszcza że nie należał już do Archaniołów.

 
 - Jeżeli ona ma zostać przeklęta — odezwał się w końcu. 

 Głos mu drżał, mimo iż był pewien swojej decyzji. Prawie. Issayah nie spojrzała na niego. Unikała patrzenia na kogokolwiek. Błękitno-złote oczy skierowała ku ziemi. Lucyfer uśmiechnął się chytrze. Przeczuwał podobny przebieg zdarzeń. Do kompletu brakowało mu jeszcze ziemskiego chłopca, ale choć go tu nie było nie znaczyło, że zostanie pominięty. Nie mógł pozwolić, aby jakaś pseudo-anielica udaremniła jego plan powstania nowej armii aniołów, tworząc trzecią odmianę Upadłych - jak mają być nazwani ci, którzy odwrócili się od Pana Boga. 

 
- Niech i tak będzie — odparł Lucyfer — czy mogę?

 Pytanie, choć skierowane do Najwyższego było dla niego zbędne. Powietrze zadrżało niczym mały motyl niesiony przez Zefira. Wokół zamigotały małe iskierki - znak zgody. Gwiazda Poranna spojrzał na tamtą dwójkę. Issayah wciąż klęczała, ale wzroku nie odrywała od podłoża, zaś Daniel stał kilka stóp dalej, spoglądając to na ukochaną, to na Anioła Światłości. Przyszły Szatan odchrząknął w teatralnym geście. Słowa klątwy, które miał zamiar rzucić, ułożył w głowie już pewien czas temu. Deklamował je wolno i wyraźnie, tak aby wszyscy słyszeli. Jak się okazało klątwa, dotyczyła zarówno trójkę kochanków, jak i ludzi. Słowa Lucyfera rozniosły się po całym Królestwie, jak i w najdalszych zakamarkach ziemi. 

A trwa ona po dziś dzień.

 

 

Usiądź obok, o czymś ci opowiem

Tak niedoceniany,

wciąż w cieniu ukryty.

Bezwstydnie oskarżany o błąd sprzed lat.

Pragnę jedynie uwolnić się z tego obłędu,

by móc na nowo cieszyć serca.

Pragnę się uwolnić,

nie chcę dalej tu tkwić.

Jak ptak w klatce zamknięty,

bez żadnego wyjścia.

Wzgardzony, znienawidzony, opuszczony.

Nadal za kotarą skryty -

nikczemnik co od zabójstwa się uchował.

 

 

Czas na chamską reklamę,bo rzadku tu bywam

 To jest bezpośrednie przekierowanie do opowiadania, wystarczy kliknąć TUTAJ.

Opis:

Ona i oni. On i one. Oni. 
  Są różne warianty, ale jedno przeznaczenie.
  Miłość, która rozpoczęła się bardzo dawno.
  Miłość, która jest klątwą rzuconą na sobowtóry pierwotnych.
    
    "Wiek po wieku, 
    co lat kilkanaście
    narodzą się dzieci -
    to na nie ciężar Waszego występku padnie.
    Będą się kochać miłością wielką,
    lecz nie zaznają ukojenia prędko.
    Gdy Anioła Miłości sobowtór powstanie,
    w krok za nim i Pokoju wkrótce się stanie.
    A za nimi człowieka potomek też będzie,
    i cała trójca w tej klątwie po kraniec świata tkwić będzie"
    
    *Wszelkie niezgodności, które się pojawiają są celowym (zazwyczaj) zamierzeniem. 

Nie jestem historykiem i nie wiem co działo się w każdym kraju w każdym wieku.
    *Okładka, bohaterowie, opis i opowiadanie są moją własnością, 

więc proszę o ich nie kopiowanie bez mojej zgody.

                                                                Fragment rozdziału: 

"- Wyjdziesz za Mortiza Türm'a — oznajmił bezceremonialnie mój ojciec podczas jednego ze wspólnych obiadów. Mój organizm musiał przejść kilka faz, nim w końcu przyswoiłam sobie tenże niuans.

- Jak to, ojcze? - udało mi się wydusić — przecież jestem już dorosła!

- Przykro mi, ale nasze rodziny dawno temu zawarły umowę. Musisz go poślubić i koniec — odparł i choć ton miał surowy i stanowczy w jego oczach widziałam żal.

[..], pobiegłam do zagajnika za posiadłością. Tam opadłam na chłodną trawę i pozwoliłam łzą swobodnie spływać po moich licach.

- Aideelen — wkrótce usłyszałam Jego zatroskany głos — co się stało? Dlaczego płaczesz?

Klęknął przede mną i chwycił moje małe dłonie w swoje, które szczelnie je okrywały - jak rękawice. Nie czekając na pozwolenie i wbrew ogólnym zasadą, jakie panują wśród bogatych rodzin, rzuciłam się na niego niemal, nie sprawiając, że chłopak upadł na ziemię. Na szczęście był silny. Objął mnie opiekuńczo ramionami i cierpliwie oczekiwał, aż się uspokoję. Gdy wreszcie odzyskałam zdolność mowy, pomiędzy gorzkim szlochem a kasłaniem, opowiedziałam mu o planie mojego ojca. Słuchał wszystkiego z powagą, nie przerywając mi. Jego twarz nic nie wyrażała, a jedyną oznaką jakichkolwiek uczuć były ściągnięte ciemne brwi tworzące zmarszczkę na jego czole przypominającą odwróconą literę „u".[...]

- Proszę — załkałam — powiedz coś, cokolwiek.

Mężczyzna wciągnął, a następnie wypuścił ze świstem powietrze.

- Co mam powiedzieć — powiedział bez emocji — moja ukochana ma wyjść za innego mężczyznę."

Dlaczego jesteśmy jacy jesteśmy?

  Ostatnio na ask'u dostałam interesujące pytanie: Dlaczego ludzie tak bardzo uwielbiają sobie dogryzać?
A jako, że ja sama staram się odpowiedzieć dosyć interesująco na tego typu pytania - wymagające dłuższego zastanowienia i chwili refleksji... stworzyłam to:

Bo to leży w naszej naturze.
Jesteśmy wredni.
Czasem pazerni.
Bezwzględni.
Niezrozumiali.
Ukrywamy prawdziwe problemy.
Nikt nas nie jest w stanie zrozumieć -
nawet my sami.
To smutne.
Żyjemy nienawiścią i zazdrością.
Nie zważamy na to jak ranimy innych.
Bywa, że ranimy tym siebie.
Płaczemy.
Krzyczymy.
Umieramy...

Jeżeli jest ktoś chętny na więcej moich wypocin... czekajcie :)

Krew mnie zalewa...

... kiedy widzę niektóre bachory w tych internetach. Czasem ich zachowania potrafią przekroczyć wszelkie normy moralności. Nie przeczę, że osoby w moim wieku czy też starsze zachowują się nieraz tak samo, albo jeszcze gorzej.

   ALE...

  
są jakieś granice. Część z tych asdgkxkhjt (ładnie ujmując) potrafi się ogarnąć kiedy nadejdzie taka potrzeba - wie kiedy powiedzieć: "STOP! TEGO ZA WIELE!"  i wcale nie mam tu namyśli spożywania alkoholu, palenia papierosów, czy też wciągania kokainy przez nos. Mam to w dupie. Niech niszczą sobie życie jak chcą, tylko potem niech nie wracają z płaczę że zostało im 5 lat życia. To nie książka o tym jak dziewczyna z rakiem znajduje miłość. Ani bajka o królewiczu na białym rumaku (choć idąc dzisiejszym tokiem rozumowania: o motocykliście na czarnej Kawasaki).
Zeszłam z tematu... znowu -,-
 Chodzi mi o to, że nie każdego musi obchodzić to że w wieku 13 lat zaczęłaś palić papierosy, albo że mając 15 lat zaliczyłeś 34692899 dziwek z gimnazjum. Takie informację zostaw dla siebie i swoich znajomych. Moim zdaniem nie ma w tym żadnego powodu do dumy. Pokazuje to z jaką łatwością dzisiejsza młodzież ulega presji społeczeństwa. Nie pisz mi, że to twój styl, twój rodzaj buntu przeciw prawdziwym wartością, poszukiwania siebie, dorastanie etc. WCALE TAK KURWA NIE JEST!
Jesteś tylko kolejnym popierdolonym gimbusem, który nie ma własnego zdania i zamiast znaleźć własną pieprzoną drogę, zamiast stąpać za głosem rozsądku robi to co inni. Niszczy swoją egzystencje i ma w dupie to co tak naprawdę jest ważne.

I JEDYNE CZEGO TAKIM OSOBĄ ŻYCZĘ TO TO, ABY ICH PRZYSZŁE DZIECI (CHCIANE, CZY NIE) ZACHOWYWAŁY SIĘ TAK SAMO JAK ICH SPIERDOLENI RODZICE.